در دنیای تلخ بزرگترها،جایی برای بچه بازی های ما نیست

در دنیای تلخ بزرگترها،جایی برای صداقت و فداکاری ما نیست.

جایی برای مهربان بودن و لبخند زدن نیست.

دوست داشتن بی سود و بی نفع،جایی در دنیای بزرگترها ندارد.

یادم می آید همیشه از پدرم می‌پرسیدم :کی بزرگ خواهم شد؟کی به مدرسه خواهم رفت؟چه زمانی به دبیرستان میروم؟و یا می‌شود روزی به دانشگاه بروم؟و….

لبخند پدرم را هرگز فراموش نمی کنم می گفت:

«چیزی که در انتظارش هستی ارزش انتظارت را ندارد لذت ببر از کودکی هایت

تو سرانجام بزرگ خواهی شد و سعی کن قلب بزرگت،کوچک نشود.»

قلبی داشتیم که گوشه گوشه اش را به همه کسانیکه در اطرافمان بود هدیه میدادیم،اما حال قلبمان تنها برای خودمان جا دارد

حق داشت،روزهایی را که من در انتظار بزرگ شدن بودم بهترین روزهایم بود دنیای بزرگترها،پراز حس طمع و خودخواهی و دورویی است.

بچه بودیم دوستانمان را بخاطرخودشان دوست داشتیم،همیشه سعی میکردیم کارهای خوب آنها را تقلید کنیم،اسباب بازی هایمان را تقسیم می کردیم و خوراکی هایمان را درکنار هم بودیم.

یادم می آید اگر کسی دوستانمان را اذیت میکرد،باآنکه قدرتی نداشتیم با اخم به سراغش می‌رفتیم و تهدیدش می کردیم.

خوب بخاطر دارم دوستم و خانواده اش به شهر دیگری نقل مکان کردند،چقدر برایش گریه کردم ودر لحظه آخر برایش نامه و هدیه ای گرفتم به عنوان یادگاری

آلبوم کوچکمان پر بود از عکس های دسته جمعی 

روزگار خوبی بود…

اما 

الآن که بزرگ شدیم،با آن که تکنولوژی بسیار پیشرفت کرده آنقدر از هم دوریم که پیام ساده احوال پرسی را از هم دریغ می کنیم.

گالری عکس هایمان پر است از سلفی های خودمان…..

البته در دنیای ما آدم بزرگترها،هم همین است پرازمن و خالی از تو.

دنیا بی رحممان کرد یا ما دنیا را بی رحم کردیم؟؟؟

شاید متن نقدها و اشکالاتی داشته باشد که شما به مهربانی تان ببخشید.

این نوشته و یا به قول اهل قلم ها،خط خطی هارا دلم نوشته با تمام ایراد ها و حسن هایش