من ظلم را محکوم می‌کنم
سیاست را، تعصب را، جهالت را، نژادپرستی را
محکوم می‌کنم …
من صدای جا مانده‌ در گلوی دخترکان مکتب‌خانه‌ی کابلم
من هزاره‌ام، هراتم، بدخشانم، زابلم …
من سینه ی شرحه شرحه‌ی مادرانی‌ام که در انتظار دخترانشان بودند و کتاب‌های خونینشان را بغل گرفتند،
لباس‌های خونینشان را بغل گرفتند،
و کفش‌های خونینشان را…
من رویاهای بر باد رفته‌ی دخترکی‌ام که گوش‌هاش به صدای شلیک و انفجار عادت داشت بی آنکه از سیاست و نسل‌کشی و جنگ، چیزی فهمیده‌باشد،
که پوکه‌های خالی فشنگ، گردن‌آویز عروسک‌هاش بود…
دخترکی که با شوق، مشق‌هاش را نوشته‌بود
دخترکی که می‌خواست معلم شود…

ای کسانی که می‌زنید و می‌کُشید:
چه طور دلتان می‌آید؟!
چه‌طور می‌کشید؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

#دخترانت بعداز هزار سال هنوز هم مظلومند حسین جان….