من اگر قدرت تغییر ماجرای جغرافیا را داشتم، یا بال‌های قدرتمندی برای پرواز؛

همین لحظه داشتم وسط خیابان‌های دنج و زیبای پاریس، با حالی مطلوب، قدم می‌زدم، دست‌هام توی جیبم بود و نگاهم به سنگ‌فرش‌ها…

شاید هم توی سفینه‌ای روی ماه نشسته‌بودم و داشتم ‌قهوه می‌خوردم، یا توی یک کشتی وسط اقیانوس، لم داده‌بودم، خیره مانده‌بودم به دور دست‌ها و داشتم به کسی فکر می‌کردم.

یا مثلا توی جزیره‌ی اختصاصی خودم، روی صخره‌ای نشسته‌بودم و چشم در چشم دریا، کتاب می‌خواندم.

من اگر قدرت تغییر جغرافیای جهانم را داشتم، توی یک کلبه‌ی چوبی وسط جنگل‌های آمازون، کنار کاج‌ها ‌ماوا گزیده‌بودم و داشتم وسط اینهمه خوشبختی، برای خودم کیف می‌کردم.

یا حداقل توی قطب شمال، یک خانه‌ی برفی داشتم، از شدت سرما می‌خزیدم توی آن، به آتش پناه می‌بردم و شیر داغ می‌خوردم.

جغرافیا، بی‌رحم‌ترین تبعیض خدا میان آدم‌هاش بود.

مثلا چرا باید از اینهمه تنوع و قشنگی محروم، وسط یک شهر شلوغ، توی یک اتاق پر از دیوار، دلم برای حشرات مفلوک و غمگینی بسوزد که از گرمای طاقت‌سوز هوا به شیشه‌های اتاق من پناه آورده‌اند و دنبال راهی برای ورود می‌گردند؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان