دوست خلاصه و عصاره زندگی ست.

دوست چاله چوله های احساست را پر میکند. دوست احمقانه ترین حالت های گاه و بیگاهت را میفهمد. 

دوست شبیه سیب زمینی سرخ کرده است، آنهم نه یه ذره دو ذره، خیلی!

دوست یعنی “حالت خوب نیست بیام بریم بیرون”

دوست شبیه دوش گرفتن بعد از یک خستگی طولانی ست. دوست آب انار است، توی پاییز خیابان ولیعصر که نم نم باران هم توی پس زمینه میبارد.

دوست چیزی ست شبیه فشردن کبودی روی تن، دردی شیرین که باید باشد.

دوست بودن برای کسی راحت نیست، توی حرف همه مان دوستیم،

پای عمل میشود فهمید چه کسی سيب زمینی سرخ کرده است.

همانقدر لذیذ…